วันพฤหัสบดีที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2550

จากยอดดอย


ลูกหลาน..ของเรา

จากยอดดอย


ที่นี่..."บ้าน"..ของเรา

จากยอดดอย


ที่นี่...1,760 เมตร จากระดับน้ำทะเล

จากยอดดอย


แม้จะอยู่ไกล

แม้จะกันดาร

แม้จะเหน็บหนาว

แม้จะยากจน

ก็..ไม่เคยไร้ซึ่งความสุข

หนาว หนาว


อากาศหนาวเริ่มมาเยือน

ไอหมอก เคลื่อนตัวปกคลุมแดนดอย

อยากหยุดเวลา ไว้กับฤดูหนาว


ต่างถิ่น ต่างชีวิต..ในเวลาเดียวกัน


ณ เวลาเดียวกัน

หลายคน วุ่นวาย เร่งรีบ กับชีวิตในเมือง

ในเมือง..สถานที่ที่ รื่นรมย์ สะดวก สบาย

หากอีกมุมหนึ่ง ในชนบท ..บนดอยสูง

สถานที่ที่ลำบาก ไร้แสงสี และสิ่งอำนวยความสะดวก

รายล้อมด้วยแมกไม้และธรรมชาติ..และ ความสุข ที่แท้จริง.


วันพุธที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2550

เวลา กับ ชีวิต


เวลาผ่านไป

สรรพสิ่ง เปลี่ยนแปลง

ดวงตา ฝ้าฟาง

ผิวหนัง เหี่ยวย่น

สมอง มึนงง

สังขาร ร่วงโรย

นี่แหละ...ชีวิต

Today


ทุกสิ่ง ที่ดำเนินอยู่ในเวลานี้ .. วันนี้

ล้วนเป็นไปด้วยความตั้งใจ มุ่งหวังในสิ่งดี

หากแม้น สิ่งที่จะได้กลับคืนตอบแทนจะเป็นเช่นไร

เจตนาที่บริสุทธิ์....ก็ช่วยจรรโลงใจให้ผ่องแผ้ว

วันอังคารที่ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2550

ฉันเหลือเวลาอีกนานเท่าไร


ิ้ ฉันเหลือเวลาเท่าไร-นันทิดา แก้วบัวสาย

ฉันเหลือเวลาอีกนานเท่าไร ต้องเตรียมใจแล้วใช่ไหมคงใกล้วันเห็นคำร่ำ ลา.

วันคืนดีๆไม่ย้อน คืนมาใกล้หมดเวลา ของเราแม้ใจเธอนั้นเปลี่ยนไป.

ถึงฉันจะดึงฉุดเธอ เท่าไร เมื่อเธอไม่เหลือจิตใจคงได้คืนแค่ความว่าง เปล่า.

มีใครคนหนึ่งมาแทรกกลางเรา และคงเป็นเขาที่ใจของเธอ อยาก ผูกพัน.

หัวใจฉันเจ็บ ปวด แต่ฉันเข้าใจเธออยากจาก ไป ฉันไม่มีสิทธิ์รั้งเธอ

มีสิทธิ์เพียงยินยอม ฉันรู้เสมอน้ำตาที่เอ่อ ไม่พอรั้งเธอ เอา ไว้

.ฉันเหลือเวลาอีกนานเท่าไร จะเตรียมใจรับเอาไว้วันที่ตัวฉันเป็นคนอื่น [วันที่ตัวฉันเป็นคนอื่น]

รอวันเธอไปจะให้ ใจคืน จะทนกล้ำกลืนให้เธอไปดี กับคนนั้น

หัวใจฉันเจ็บ ปวด แต่ฉันเข้าใจเธออยากจาก ไป ฉันไม่มีสิทธิ์รั้งเธอ

มีสิทธิ์เพียงยินยอม ฉันรู้เสมอน้ำตาที่เอ่อ ไม่พอรั้งเธอ เอา ไว้.

ฉันเหลือเวลาอีกนานเท่าไร จะเตรียมใจรับเอาไว้วันที่ตัวฉันเป็นคนอื่น [วันที่ตัวฉันเป็นคนอื่น]

รอวันเธอไปจะให้ ใจคืน จะทนกล้ำกลืนให้เธอไปดี กับคนนั้น

จะจำว่าคนที่เธอให้ใจไม่ใช่ฉัน

วันนี้


วันนี้..ฉันใช้เวลาไปอย่างช้าๆ กับธรรมชาติรอบๆบ้าน

สิ่งที่ได้มา คือความสงบ และความสุขใจ...ในยามนี้

ให้เวลาอยู่กับตัวเอง..แม้จะไม่มีทางรู้เลยว่า..

เวลา ของฉัน..เหลืออีกเท่าไร..

..เวลา..


ฉันชื่นชม คำกล่าวของท่าน ติช นัท ฮันห์ ที่กล่าวไว้ว่า

"เวลา เป็นสิ่งที่อยู่กับเราเสมอ..เวลา เป็นสิ่งที่ซื่อสัตย์ อยู่เคียงข้างเราตลอด"

ใช่สินะ...เวลา เท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเรา ..ไม่ว่ายามใด

แม้ในขณะที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่เคียงข้างเรา

แต่เวลา ก็อยู่กับเราเสมอ ..จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต..