ลูกหลาน..ของเรา
วันพฤหัสบดีที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2550
ต่างถิ่น ต่างชีวิต..ในเวลาเดียวกัน
ณ เวลาเดียวกัน
หลายคน วุ่นวาย เร่งรีบ กับชีวิตในเมือง
ในเมือง..สถานที่ที่ รื่นรมย์ สะดวก สบาย
หากอีกมุมหนึ่ง ในชนบท ..บนดอยสูง
สถานที่ที่ลำบาก ไร้แสงสี และสิ่งอำนวยความสะดวก
รายล้อมด้วยแมกไม้และธรรมชาติ..และ ความสุข ที่แท้จริง.
วันพุธที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2550
เวลา กับ ชีวิต
เวลาผ่านไป
สรรพสิ่ง เปลี่ยนแปลง
ดวงตา ฝ้าฟาง
ผิวหนัง เหี่ยวย่น
สมอง มึนงง
สังขาร ร่วงโรย
นี่แหละ...ชีวิต
Today
ทุกสิ่ง ที่ดำเนินอยู่ในเวลานี้ .. วันนี้
ล้วนเป็นไปด้วยความตั้งใจ มุ่งหวังในสิ่งดี
หากแม้น สิ่งที่จะได้กลับคืนตอบแทนจะเป็นเช่นไร
เจตนาที่บริสุทธิ์....ก็ช่วยจรรโลงใจให้ผ่องแผ้ว
วันอังคารที่ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2550
ฉันเหลือเวลาอีกนานเท่าไร
ิ้ ฉันเหลือเวลาเท่าไร-นันทิดา แก้วบัวสาย
ฉันเหลือเวลาอีกนานเท่าไร ต้องเตรียมใจแล้วใช่ไหมคงใกล้วันเห็นคำร่ำ ลา.
วันคืนดีๆไม่ย้อน คืนมาใกล้หมดเวลา ของเราแม้ใจเธอนั้นเปลี่ยนไป.
ถึงฉันจะดึงฉุดเธอ เท่าไร เมื่อเธอไม่เหลือจิตใจคงได้คืนแค่ความว่าง เปล่า.
มีใครคนหนึ่งมาแทรกกลางเรา และคงเป็นเขาที่ใจของเธอ อยาก ผูกพัน.
หัวใจฉันเจ็บ ปวด แต่ฉันเข้าใจเธออยากจาก ไป ฉันไม่มีสิทธิ์รั้งเธอ
มีสิทธิ์เพียงยินยอม ฉันรู้เสมอน้ำตาที่เอ่อ ไม่พอรั้งเธอ เอา ไว้
.ฉันเหลือเวลาอีกนานเท่าไร จะเตรียมใจรับเอาไว้วันที่ตัวฉันเป็นคนอื่น [วันที่ตัวฉันเป็นคนอื่น]
รอวันเธอไปจะให้ ใจคืน จะทนกล้ำกลืนให้เธอไปดี กับคนนั้น
หัวใจฉันเจ็บ ปวด แต่ฉันเข้าใจเธออยากจาก ไป ฉันไม่มีสิทธิ์รั้งเธอ
มีสิทธิ์เพียงยินยอม ฉันรู้เสมอน้ำตาที่เอ่อ ไม่พอรั้งเธอ เอา ไว้.
ฉันเหลือเวลาอีกนานเท่าไร จะเตรียมใจรับเอาไว้วันที่ตัวฉันเป็นคนอื่น [วันที่ตัวฉันเป็นคนอื่น]
รอวันเธอไปจะให้ ใจคืน จะทนกล้ำกลืนให้เธอไปดี กับคนนั้น
จะจำว่าคนที่เธอให้ใจไม่ใช่ฉัน
วันนี้
วันนี้..ฉันใช้เวลาไปอย่างช้าๆ กับธรรมชาติรอบๆบ้าน
สิ่งที่ได้มา คือความสงบ และความสุขใจ...ในยามนี้
ให้เวลาอยู่กับตัวเอง..แม้จะไม่มีทางรู้เลยว่า..
เวลา ของฉัน..เหลืออีกเท่าไร..
..เวลา..
ฉันชื่นชม คำกล่าวของท่าน ติช นัท ฮันห์ ที่กล่าวไว้ว่า
"เวลา เป็นสิ่งที่อยู่กับเราเสมอ..เวลา เป็นสิ่งที่ซื่อสัตย์ อยู่เคียงข้างเราตลอด"
ใช่สินะ...เวลา เท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเรา ..ไม่ว่ายามใด
แม้ในขณะที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่เคียงข้างเรา
แต่เวลา ก็อยู่กับเราเสมอ ..จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต..
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)
